باز باران ، بی طراوت ، کو ترانه؟! سوگواری ست ،رنگ غصه ، خیسی غم ،
      می خورد بر بام خانه ، طعم ماتم . یاد می آرم که غصه ، قصه را می کرد کابوس ، بوسه می زد بر دو چشمم گریه با لبهای خیسش.
   می دویدم، می دویدم ، توی جنگل های پوچی ، زیر باران مدیحه ، رو به خورشید ترانه ، رو به سوی شادکامی .
       می دویدم ، می دویدم ، هر چه دیدم غم فزا بود ، غصه ها و گریه ها بود ،
              بانگ شادی پس کجا بود؟
                  این که می بارد به دنیا ، نیست باران ، نیست باران ، گریه ی پروردگار است،
                        اشک می ریزد برایم.
                              می پریدم از سر غم ، می دویدم مثل مجنون ، با دو پایی مانده بر ره
                            از کنار برکه ی خون.
               باز باران ، بی کبوتر ، بوف شومی سایه گستر ، باز جادو ، باز وحشت ،
          بی ترانه ، بی حقیقت ، کو ترانه؟! کو حقیقت؟!
 هر چه دیدم زیر باران ، از عبث پر بود و از غم ، لیک فهمیدم که شادی
مرده او دیگر به دلها ، مرده در این سوگواری…